غزل !

کاش...

ذره ذره‌ی وجودم، کلمه می‌شدند تا عاشقانه‌ترین غزل زمین را در وصف زیبایی‌ات بسرایند...

تا بعد...

گیاه عشقَه !

. . . و من از سحرگاه دلتنگی‌های جانکاهم


تا ابد

در انتظار دلتنگی‌هایت

                                     خواهم ماند

چون یک عشقّه

در خزان

.....




تا نمی دونم کی...