عدالت !

حتی شانه های ستبر هم

یارای اندیشه اش را نداشت

زیرا

همه ی زیبایی

و همه ی آرزوهای فروخفته را

                                           نهان داشت

و او بود که

نان را تقسیم می کرد

و آهن را

و خون را

و او بود که

شمع را تقسیم می کرد

و احساس را

و عشق را

و او بود که

شبها خواب دریا می دید

و رستگاری

در آرزوی به آغوش کشیدنش

                                          بی تابی می کرد

 

تا بعد...