تا کی؟

تا بعد...

نسترن !

وقتی چشمان شرقی ات

بر طلوع خورشید باز می شوند

لحظه هایی را به یاد آر

که در دستهایمان

خاطره

چون غنچه ی نسترن باغچه

                                         می شکفت

و بر لبهایمان

صداقتی عاشقانه

تا بعد...

آینه

آینه به سوی نهایت خواستن می خواندم

و معشوق از عرصه ی قلبم می گریزد

اما سرنوشت من

در همهمه ی ماندن و رفتن

فطرت زیبای اوست

که پیامبر نفسهای من است.

 

تا بعد...