رقص قلندر!

باز هم قلندر و قلعه.....


...............................

سهروردی نتوانست خودداری کند. رقص کنان وارد میدان شد. در وسط حلقه‌ای از زنان و مردان جوان که با آهنگ دهل مشغول رقص و پایکوبی بودند، در کنار دهل‌زن دستار از سر برگرفت و مشغول رقص شد. کسی این ژنده‌پوش را نمی‌شناخت. چند دقیقه بعد شیخ رکن‌الدین از آنجا می‌گذشت. به احترام او برنامه را قطع کردند. دهل‌زن که از رکن‌الدین خجالت می‌کشید، به کناری رفت و خواننده خاموش شد و حلقه رقص به هم خورد، اما سهروردی به تنهایی می‌خواند و به رقص تند خود ادامه می‌داد:

سالهای ساله او زامه پیه

قطره‌ی زو خاوان شوله ناو جیمه

ده ترسم بمرم نگم به مرادم

یار بی به حاکم نه پرسی دادم

مردم که چند لحظه به احترام شیخ رکن‌الدین آرام گرفته بودند، چشم به این قلندر ژنده‌پوش داشتند که سر از پا نمی‌شناخت و می‌خواند و می‌رقصید.

رکن‌الدین به سعد کاتب که یکی از همراهانش بود، گفت:

- این سهروردی است. مردک دیوانه بود و ما نمی‌دانستیم. برو دستش را بگیر و به کناری ببر. بگو تو که با علمای این شهر نشست و برخاست داری، چنین کارهایی برایت ننگ است.

کمی سکوت کرد و بعد با ناراحتی گفت:

- این دیگر باید از این شهر برود. وگرنه آبروی همه ما را می‌برد. همه چیز در باره او شنیده بودیم، جز اوباشی و الواطی که آن را هم به چشم دیدیم.
............................
...........................
سعد رو به سهروردی کرد و گفت:

- یعنی چه؟ چرا حرمت خود را نگه نمی داری؟ تو حکیمی و در این شهر اهل علم بزرگت می‌دارند. چرا خود را تحقیر می کنی؟

.................
................

- رفیق سر به سرم مگذار. من خود را کوچک نمی کنم، من کوچکم! باید از این آقایان بگویی که چرا خود را بزرگ می‌کنند و این همه امتیاز و تجملات و تشریفات را می‌پذیرند. جایی که پیغمبر خدا به گفته قرآن مانند دیگران یک انسان است، به چه دلیل اینان خود را طاووس علیین کرده اند...........

تا بعد......