وصل !

آنگاه که حضورم

مسخ با او بودن بود

اشکهای صادقش

بی تکلف

چون ستاره‌های روشن هستی

بر تاریکی گونه‌هایش
 
                                  چکید

وای، چه شگفت انگیز

در عنفوان بهار

نسیم پاییز
 
در لابلای شاخه‌هایم

                             پیچید

...

...







تا بعد...

مسافر !

آرام آمد

مثل یک ابر

مثل یک کبوتر خسته

و بر بام تنهایی‌ام نشست

ناباورانه

با ابر رؤیاهایم سفر کردیم

*****

آرام رفت

مثل یک ابر

مثل یک کبوتر

با کوله‌باری از فراوانی عشق

و تنها بوی گل محمدی

در تار و پودم

                       بر جا ماند.






تا بعد...

آخر زمان !

جغدی

ریاکارانه

بر بام محبت

                 ترانه می‌خواند

آسمان تیره

باران مهر را از گلبرگ گلها

                                    دریغ می‌کند

شمعهای شبستان هستی‌ام

خاموشند

به هر سو می‌شتابم

گرگهای گرسنه

برای دریدن بره‌های خاک

دندان تیز کرده‌اند

شاید

به آخر زمان رسیده‌ایم

شاید...





تا بعد...