تنهایی !

آینه ها از هر سو

تصویرم را می شکنند

و تردیدها ذهنم را به دو نیم می کنند

زنجیرهای ماندن می پوسند

و بر جاده های رفتن

                                   خار گسترده است

*****

اکنون که همه ی رنج تنهایی ام را

در سجاده ای به قداست خواستن می گذارم

اشکها

در پشت مژگان شب آلودم

                                         می خشکند

تا بعد... 

سیراب !

هر بار که از هجر تو بی تاب شدم

چون خاک کویر تشنه و بی آب شدم

آنگاه،‌ به کوی تو رسیدم، خسته

از چشمه ی لبهای تو سیراب شدم

تا بعد...

میلاد نسیم !

خدا

روح مسیح را

در کالبدی به زیبایی شقایق دمید

و خدا

روح یک پروانه ی تنها و عصیانگر را

در کالبدی دمید

که تا بی نهایت هستی

بر گلبرگ شقایق

                             نماز گزارد.

تا بعد...