مدار صفر درجه !

از افشین یداللهی:

وقتی گریبان عدم
با دست خلقت می درید
وقتی ابد چشم تو را
پیش از ازل می آفرید
وقتی زمین ناز تو را
در آسمانها می کشید
وقتی عطش طعم تو را
با اشکهایم می چشید
من عاشق چشمت شدم
نه عقل بود ونه دلی
چیزی نمی دانم از این
دیوانگی و عاقلی
یک آن شد این عاشق شدن
دنیا همان یک لحظه بود
آن دم که چشمانت مرا
از عمق چشمانم ربود
وقتی که من عاشق شدم
شیطان به نامم سجده کرد
آدم زمینی تر شد و
عالم به آدم سجده کرد
من بودم و چشمان تو
نه آتشی و نه گلی
چیزی نمی دانم از این
دیوانگی و عاقلی
      تا بعد...

نغمه ی شیرین !

در اوج سرگردانی ام

چقدر نزدیکی

و چقدر دور

غزال وحشی ام

از چه می گریزی؟

از اندیشه ام که تو را فریاد می زند

از دستانم که از تو مهجورند

یا از کلامم که اوارگی انسان مسخ شده را

                                                           نشانه رفته است

اما نمی دانی

خسته تر از آنم که یارای دویدنم باشد

و شوریده تر از آنم که دستانم را در جستجوی گیسوانت

                                                                       رها کنم

و کلامم

دارویی است که زخمهای هزاران سال رنج آدم را

                                                                  تسکین است

و می دانی

فریاد تیشه ها در دست فرهاد ها

پژواک نغمه ی روحبخش شیرین

                                            در قلب صخره هاست

تا بعد...

هلال !

هر سال

 تولد ماه خدا را

با یاد ابروان عارفانه ات آغاز می کنم

و جانمازم در بزم عاشقانه ی پروانه و گل

لبریز از خاصرات با تو بودن است

و دعایم

پروازت با بالهایی به طراوت نسیم

تا بعد...