غزل!

تو چون غزل نشسته ای میان دفتر دلم

بهانه ی سرودنم تویی، کبوتر دلم

هوای پر کشیدنم همیشه بوده است ولی

بدون تو نمی پرد نه بال و نه پر دلم

نه پرسم از تبار تو، نه پرسم از قبیله ات

ولی ببین ز کوچ تو چه آمده سر دلم

تمام هستی ام شده پر از حضور سبز تو

بیا که بشنوی خودت، کلام آخر دلم

فراتر از زمانه ای ولی هبوط کن دمی

بیا و مرهمی گذار به زخم خنجر دلم

تا بعد...

رقص !

تو می رقصی چو پروانه میان تار و پود من

به این باور رسیدم که نبود تو نبود من

میان قلب ما دیگر نمانده فاصله جانا

برای چشم زیبایت، همه شعر و سرود من

تا بعد....

دوری !

تو دوری و یه دریا دوره از تو

از اشکت روز و شب دلشوره از تو

اگه به ساحل دریا بیایی

غبار غصه رو می شوره از تو
 

 

تا بعد...