نفسهایت
چه غم انگیز
بر هجران اشک آلودم
مرثیه خواندند.
در باورت نمیگنجد
روزهای شبوارم
لحظههای با تو بودن را
در وجود دریا
میآزماید
و صبر
این خصلت خدایی
آتشی است بر تن خستهام
و مرگ
بهترین راه برای
رهایی

تا بعد...
محمد
سهشنبه 5 آبانماه سال 1383 ساعت 04:55 ب.ظ
این عکس چیه ؟
سلام مهربون /
صبر و صبر !
این بهترین هدیه است...
ارادتمند
زیبا بود ولی اشک آلود...
ای که گفتی عشق را درمان به هجران کرده اند
کاش می گفتی هجران را به چه درمان کرده اند...
سلام عزیز... شعر زیبایی بود... و اما رهایی از چه؟ از خود؟؟
سلام مهربان.......و آن خصلت خدایی چه ارامش بخش است.......انتخاب تصویر عالی بود.....در پناه حق...غریب...