هستی من !

گم شدم در نفس خود باز آ و پیدا کن مرا

هستیِ من رو به ویرانیست، احیا کن مرا

در زمان عشقهای پوچ و بی حاصل بیا

با نگاهی مهربان، مجنونِ لیلا کن مرا

تا بعد...

پروانه !

 پروانه

بر شاخه ای نشست

که برگهایی به سبزی مهربانی بر آن روییده بود

و آواز رود

بر آغاز روییدن شقایق در ذهن پروانه

                                                                 شهادت داد

و دریا

            سرمست و بی قرار

بر بال پروانه

                            بوسه زد.

تا بعد...